Wrażenie jest jak z futurystycznego snu. Ktoś otwiera drzwi fabrycznej hali, a przed oczami ciemność. Słychać tylko dźwięki. Stuki, szum, metaliczne odgłosy. Błysk żarówek i już widać, skąd się ta „muzyka” bierze. Tysiąc robotów pracuje jak w szwajcarskim zegarku. Nie potrzebują do tego światła.
Moim blogowym przyczynkiem do stulecia odzyskania niepodległości niech będzie krótka historia z Ameryki. Role główne: Paderewski, Wilson, Dmowski w tle.
Do kina na „La La Land” nie dotarłam. Recenzje czytałam pobieżnie. Dlatego film obejrzany w domu zdołał mnie zaskoczyć. Nuta smutku w zakończeniu. Puenta, że nie można w życiu mieć wszystkiego.
Wieczorami szukam spokoju i rozumu u Marka Aureliusza. Jest najlepszy w czasach, w których na FB ludzie ubliżają sobie z powodu odmiennych poglądów i nienawiść podnosi łeb.
Dziś myślałam o księżnej Daisy. Miała talię osy, która po ściągnięciu gorsetem mierzyła zaledwie 42 cm oraz siedmiometrowy sznur pereł, który podarował jej zakochany mąż.